Dishonored 2 neemt gamers mee op een spannende reis door de kuststad Karnaca, waar spelers de keuze krijgen om in de schoenen te stappen van ofwel Corvo Attano of Emily Kaldwin. Als doorgewinterde retrogamer moet ik toegeven dat dit spel elementen bevat die doen denken aan de gouden tijd van het gamen, maar het schiet ook tekort op sommige gebieden, wat resulteert in een mix van ervaringen.
Een van de opvallende kenmerken van Dishonored 2 is de vrijheid van keuze die het biedt. Zoals veel klassieke spellen, stelt deze titel spelers in staat om beslissingen te nemen die een significante invloed hebben op de wereld en het verhaal van het spel. Of je nu de stealthroute neemt en onopgemerkt blijft of een meer agressieve en politieke aanpak omarmt, de keuzes die je maakt vormen je ervaring op een nostalgische manier. Dit niveau van autonomie is een welkome knipoog naar de spellen van weleer, waar spelerbeslissingen er toe deden.
Echter, hoewel Dishonored 2 zijn retro-invloeden omarmt, struikelt het in enkele belangrijke gebieden. Een van de belangrijkste kritiekpunten die ik heb met dit spel is de technische prestatie ervan. Hoewel het de esthetiek en sfeer van oudere titels weerspiegelt, heeft de Xbox One-versie last van merkbare framerate-dalingen en af en toe glitches. Als retro gamejournalist kan ik niet anders dan teleurgesteld zijn wanneer een modern spel niet voldoet aan de technische standaarden die we gewend zijn.
Een ander aspect wat tekort schiet, is de repetitieve aard van sommige missies. Terwijl Dishonored 2 spelers een intrigerende wereld presenteert en overvloedige tools en vaardigheden biedt om mee te experimenteren, slaagt het er soms niet in om optimaal gebruik te maken van deze sterke punten. Sommige missies beginnen eentonig te voelen en missen creativiteit, wat de algehele ervaring kan verzachten voor doorgewinterde gamers die op zoek zijn naar dezelfde mate van innovatie en vindingrijkheid die te vinden is in klassieke titels.
Dat gezegd hebbende, heeft Dishonored 2 zijn momenten van briljantie. De kunststijl en levelontwerp zijn een ware getuigenis van het talent van de ontwikkelaars bij Arkane Studios. Het verkennen van de gedetailleerd vormgegeven omgevingen roept een gevoel van nostalgie op en herinnert ons aan de minutieuze aandacht voor detail die aanwezig was in veel geliefde retrospellen. Bovendien voegen de rijke lore en goed geschreven personages diepte toe aan de ervaring, waardoor spelers verder de wereld van Dishonored 2 in worden getrokken.
Al met al is Dishonored 2 op de Xbox One een spel dat zowel de charme van retro gamen omarmt als tekortschiet in sommige opzichten. Hoewel het de geest van door keuzes gedreven gameplay vastlegt en eer betoont aan klassieke titels door middel van kunststijl en levelontwerp, hapert het op het gebied van technische prestatie en af en toe repetitiviteit. Als doorgewinterde retrogamer waardeer ik de oprechte inspanning die in dit spel is gestoken om de magie van het verleden te herbeleven, maar ik ben me ook bewust van zijn gebreken. Met een beoordeling van 4.5/10 is Dishonored 2 een titel die aantrekkelijk zal zijn voor gamers die nostalgie hebben naar het genre, maar anderen wellicht hunkeren naar een werkelijk exceptionele ervaring.
