Destiny 2: Curse of Osiris voor de Xbox One balanceert op het randje van grootsheid, maar valt helaas net tekort om zijn volledige potentieel te bereiken. Als ervaren retro gamer waardeer ik de inspanningen om het universum van Destiny 2 uit te breiden met nieuwe content en een boeiend verhaal. Echter, moet er gezegd worden dat de uitvoering veel te wensen overlaat.
Een van de hoogtepunten van Curse of Osiris is de introductie van Mercurius als een nieuwe bestemming om te verkennen. Deze hemelse locatie biedt een blik in de uitgestrektheid van het universum van het spel en roept een gevoel van nostalgie op dat doet denken aan klassieke spellen waarin spelers vreemde werelden konden doorkruisen. De toevoeging van het Eindeloze Bos draagt ook bij aan dit nostalgische gevoel, met een mix van procedurele generatie en handgemaakt ontwerp dat teruggrijpt naar de hoogtijdagen van de retro gaming.
Het toevoegen van nieuwe en terugkerende personages draagt verder bij aan de diepte van het verhaal van het spel. Als fervent liefhebber van klassieke verhalen in spellen, waardeer ik de aandacht voor detail in het creëren van gedenkwaardige personages met unieke persoonlijkheden. Het is echter jammer dat deze personages niet genoeg schermtijd krijgen om echt een blijvende indruk achter te laten.
Verder introduceert Curse of Osiris nieuwe missies, strikes, raid-content en vrije-roam-activiteiten om spelers betrokken te houden. Hoewel de intentie hierachter prijzenswaardig is, is het teleurstellend om te zien dat deze toevoegingen lijden onder een gebrek aan innovatie. De missies kunnen repetitief aanvoelen en de strikes bieden niet hetzelfde niveau van opwinding als in het basisspel. Als doorgewinterde retro gaming journalist verlang ik naar de tijd waarin uitbreidingen betekenisvolle verbeteringen aan de gameplay brachten, maar helaas schiet Curse of Osiris op dit gebied tekort.
Op het gebied van beeld en geluid behoudt Curse of Osiris de hoge standaarden die zijn voorganger heeft gezet. De kunststijl en graphics zijn visueel verbluffend en vangen de essentie van een buitenaardse wereld. Het geluidsontwerp, met zijn meeslepende soundtrack en gedetailleerde geluidseffecten, versterkt de game-ervaring verder. Het is op deze aspecten dat het spel werkelijk schittert en me doet denken aan de tijd waarin elke pixel en elke noot er toe deden.
In retrospectief voldoet Destiny 2: Curse of Osiris voor de Xbox One niet aan de verwachtingen die zijn voorganger heeft gesteld. Hoewel het nieuwe content en een meeslepend verhaal biedt, voorkomen het gebrek aan innovatieve gameplay-elementen en repetitieve missies dat het zijn volledige potentieel bereikt. Echter, het nostalgische gevoel en de aandacht voor visuele en auditieve details mogen niet over het hoofd worden gezien. Als liefhebber van retro gaming waardeer ik de moeite die is gestoken in het creëren van een samenhangende en meeslepende wereld. Het is mijn hoop dat toekomstige uitbreidingen kunnen leren van de misstappen van Curse of Osiris en een bevredigendere ervaring kunnen bieden voor fans van de franchise.
